دلهره و اضطراب، شیفت‌های کاری فشرده، بی‌خوابی و بار سنگین احساس مسئولیت از چالش‌های روزمره پزشکان هستند   . . . . .  بسیاری از آنها برای حفظ توانایی بدنی خود دست به دوپینگ می‌زنند  . . . .   آمار پزشکانی که ضعف خود را نمی‌بپذیرند، کم نیست   . . . . .   بسیاری از پزشکان در چنین شرایطی به داروهای انرژی‌زا، آرام‌بخش، یا حتی مواد مخدر پناه می‌آورند تا تعادل و آرامش درونی خود را حفظ کنند  . . . . . 

جهت رویت متن کامل این مطلب  ٬ میتوانید بر روی کلمهء   ادامه متن  در کادر ذیل کلیک فرمائید : 

متن کامل

وقتی پزشکان بیمار می‌شوند

یک پزشک خوب بایستی آرامش دهد، همواره آماده کمک ‌باشد و سلامت بیمار را به او بازگرداند. اما بسیاری از پزشکان برای رسیدن به این موقعیت ایده‌آل سلامت خود را قربانی می‌کنند. پزشکانی هستند که از مرزهای توانایی بدنی و روحی خود فراتر می‌روند و در نتیجه دچار بحران می‌شوند.

بسیاری از پزشکان در چنین شرایطی به داروهای انرژی‌زا، آرام‌بخش، یا حتی مواد مخدر پناه می‌آورند تا تعادل و آرامش درونی خود را حفظ کنند. این پزشکان اغلب اطمینان دارند که شرایط را تحت کنترل دارند و هر زمان که اراده کننده می‌توانند دست از اعتیاد به دارو، الکل یا مواد مخدر بردارند و درست اینجاست که به گفته "کلاوس بلمن" اشتباه می‌کنند.

به گزارش دويچه‌وله،‌کلاوس بلمن مدیریت نظام پزشکی شهر هامبورگ آلمان را برعهده دارد و از ۱۵ سال پیش با پزشکانی سروکار دارد که به گفته او "‌کم می‌آورند". به گزارش سازمان نظام‌ پزشکی آلمان ۷ تا ۸ درصد از پزشکان آلمانی به نوعی دچار اعتیاد هستند.

اعتراف به نقاط ضعف سخت است

به نظر می‌رسد برای بسیاری از پزشکان سخت است که بپذیرند توانایی‌های آنها نیز مانند هر انسان دیگری مرزهای مشخصی دارد. گاه حتی پزشکان زبده نیز، تصور درستی از مرزها و توانایی خود ندارند.

این پزشکان ناخودآگاه تصور می‌کنند پذیرش ناتوانی‌ها یعنی نداشتن تبحر در رشته تخصصی پزشکی که در آن مشغول کار هستند. این دسته از پزشکان می‌خواهند به هر قیمت درست عمل کنند، در شرایط سخت و پیچیده تصمیم‌گیرنده باشند و از احترام و شخصیت اجتماعی بالايی برخوردار باشند. در نتیجه اعتراف به نقاط ضعف را مایه شرمساری می‌دانند و حاضر نیستند بپذیرند که آنها نیز گاهی به کمک نیاز دارند. سراغ روان‌درمان یا مشاوره ترک اعتیاد رفتن برای این پزشکان تصوری غیرممکن است.

این پزشكان مايلند بيماری خود را انكار كنند و به همین علت هم پزشکان از بدترين بيماران به شمار می‌آيند. این دسته از "بیماران" بیماری خود را کوچک می‌شمارند و از آن جهت که با ترکیبات دارویی آشنا هستند اغلب به خود درمانی وسوسه می‌شوند.

کلاوس بلمن، مدیر نظام پزشکی هامبورگ می‌گوید: «این دسته از پزشکان گمان می‌کنند به تنهایی قادرند بحران را کنترل کنند و اینجاست که اشتباه می‌کنند و با خود درمانی دامنه آسیب‌‌های بدنی و روحی‌شان را گسترده‌تر می‌کنند.»

از جایگاه پزشکی زبده تا نقش بیماری ناتوان

برای بسیاری از پزشکان سخت است که خود را روی صندلی آن سوی میز و در جای بیماری ناتوان تصور کنند. این در حالی است که هر بحرانی جنبه‌های مثبت گوناکونی نیز می‌تواند به همراه آورد. به عنوان مثال نگاهی به درون و پذیرفتن "خود" آنگونه که در حقیقت هستیم.

کلاوس بلمن می‌گوید: «خوشبختانه درمان پزشکان اغلب بسیار موفقیت‌آمیز است.»

او که از پانزده سال پیش با پزشکان افسرده، بیمار و معتاد سروکار دارد، مدیریت پروژه برنامه‌های خودسازی این دسته از پزشکان را نیز بر عهده دارد. بلمن در انتها به نکته جالبی اشاره می‌کند: «پزشکان مرد بیشتر از پزشکان زن برای درمان خود آمادگی نشان می‌دهند!»

منبع : همشهری آنلاین