کیفیت درمان و محیط دلپذیر در دو کفه برابر
تجهیزات رفاهی غیردرمانی در بیمارستان، بخشی حیاتی از تجربه حضور در یک مرکز درمانی است
پس از صحبت با شوهر یکی از بیمارانی که جراحی کرده بودم، با کمال تعجب متوجه شدم او برای مراقبت های پس از جراحی و انجام شیمی درمانی همسرش بیمارستانی در آن طرف شهر را انتخاب کرده است...
شوهر بیمارم همان ابتدای صحبتش اطمینان داد که به توصیه من برای مراجعه به پزشک همکارم احترام می گذارد، ولی آنچه باعث مراجعه او به مرکز دیگری شده، پزشک معالج نیست بلکه شکل ظاهری مطب او و لباس هایی است که به بیماران حین شیمی درمانی می پوشانند که از حق نگذریم، واقعا کسل کننده بود.
محل را به خوبی به یاد می آوردم. اتاق ها حداقل در ۱۰ سال گذشته رنگ نشده و تنها با کاغذدیواری هایی که به مرور زمان رنگ باخته بود، پوشیده شده بودند. صندلی ها و نیمکت های پلاستیکی که فضای راه رفتن را هم در اتاق شیمی درمانی گرفته بودند، همگی یادگار دهه ۱۹۹۰ بود و بیماران باید برای درمان به یک صف می ایستادند. در چنین فضای فشرده سربازخانه ای آنها یا مجبور به مکالمه ای آزاردهنده با بغل دستی هایشان بودند یا باید ساکت و آرام به انتظار درمان می ماندند.
اما در بیمارستانی که همسر بیمار من به عجله شرح آن را گفت، مرکز جدیدی برای درمان سرطان افتتاح شده بود که ورودی آن مانند یک هتل آراسته و دیوارهایش را با رنگ های درخشان پوشانده بودند، پزشکان و پرستاران آرام و بی صدا روی کف فرش شده رفت وآمد می کردند و در اتاق های خصوصی شیمی درمانی، خانواده بیمار هم می توانستند حضور داشته باشند.
مخاطب من پس از تشریح کامل مرکزی که انتخاب کرده بود، ادامه داد: «باور کنید شرمنده ام، ولی حتی نقاشی های روی دیدار آن مرکز به آدم احساس خوبی می دهند.» آنچه من درباره مسایل درمانی بیمار گفته بودم در برابر احساس خوبی که از حضور در مرکز درمانی دیگر تجربه کرده بود دیگر رنگ و بویی نداشت. مانند هر پزشک دیگری همواره فکر می کردم مراقبت های درست بالینی مانند درمان صحیح، استفاده از بهترین فناوری موجود و ارتباط قوی بین بیمار و پزشک، تنها مسایل مهم در روند درمانند.
در قضاوت شتاب زده من، تجهیزات رفاهی غیردرمانی تنها وسایلی غیرضروری و گرانی بودند که جیب صاحبان بیمارستان ها را پر می کردند. کم کم متوجه شدم که یک ورودی زیبا، اتاق خصوصی و غذای خوب در بیمارستان، می توانند تاثیری بیش از آنچه فکر می کردم داشته باشند و به یاد مقاله ای افتادم که چندی قبل در نشریه نیوانگند ادعا کرده بود که تجهیزات رفاهی غیردرمانی در بیمارستان، بخشی حیاتی از تجربه حضور در یک مرکز درمانی است و از عناصر مهمی است که در این مراکز باید به آن توجه شود.
نویسندگان این مطلب که اقتصاددانانی از دانشگاه Southern California بودند، در این باره عنوان کردند: «هر چند همه دست اندرکاران امر درمان به اهمیت تجهیزات رفاهی غیردرمانی اذعان دارند، تهیه چنین تجهیزاتی در بین آخرین ملاحظات ما در مراکز درمانی قرار می گیرند.» دکتر راسلی سرپرست نویسندگان و استاد سیاست گذاری، برنامه ریزی و توسعه دانشگاه U.S.C می گوید: «چنین تجهیزاتی به نوعی از عناصر ایجادکننده یک روند درمانی خوب هستند و اگر وسیع تر ببینیم از عوامل رضایت بخشی به بیماران.»
کارشناسان اغلب بر این عقیده بوده اند که محیط دلپذیر و طراحی مناسب از عوامل همکاری بیمار در روند درمان و گرفتن نتایج بهتر هستند، ولی آنچه بیش از همه محققان را به تلاش واداشته، نقش نمای بهتر مراکز درمانی در مراجعه بیماران به آن است.
تحقیقاتی که اخیرا صورت گرفته نشان می دهند در انتخاب یک مرکز درمانی، بیمار به تجهیزات غیردرمانی و محیط درمان بیش از توصیه پزشک، فاصله مراکز از خانه یا میزان مرگ و میر در آن توجه می کند.
دکتر راملی می گوید: «مطالعات نشان می دهند حتی بیماران با شرایط خطرناک مانند حمله قلبی، اهمیت قابل توجهی به محیط درمان خود می دهند و در بسیاری مواقع کفه محیط دلچسب با کفه درمان با کیفیت برابری می کند.» شاید بسیاری از توجهات یا تاکیدات برای محیط دلچسب به دلیل این است که بیماران گزارش های مربوط به کیفیت درمان بیمارستان های مختلف را نمی توانند بیابند یا تفسیر کنند.
بدون چنین رویکردی مردم ترجیح می دهند با توسل به آنچه چشمانشان می بیند قضاوت کنند، یعنی ظاهر بیمارستان و شکل خدماتی که عرضه می شود و بعد چنین دیده هایی را معیار توجه مرکز درمانی به بیماران قرار دهند.
دکتر گلدمن، استاد پزشکی دانشگاه U.S.C می گوید: «مانند این است که ما از موتور اتومبیلی که می خریم چیز زیادی نمی دانیم، ولی اتومبیلی با ظاهری زیبا، صندلی های راحت و رنگی درخشان، این باور را در ذهنمان ایجاد می کند که اتومبیل خوبی می خریم.»
هر چند اهمیت محیط زیبای درمانی دست کم گرفته نمی شود، مهم تر از آن هزینه هنگفت ایجاد چنین محیط های زیبایی است. به طوری که بهبود کیفیت تجهیزات غیردرمانی در بیمارستان ها گاهی حتی از بهبود تجهیزات درمانی گران تر تمام می شود و نمی توان دقیقا گفت که آیا چنین کاری ارزش هزینه هایش را داشته است یا نه؟
بیمه هایی مانند مدیکر برای تشخیص و درمان های مشخصی که در بیمه نامه ها ذکرشده، مبالغ مشخصی می پردازند و طبق برنامه (عمل محافظت از بیمار و درمان قابل پرداخت)، این مبالغ مشخص باید تحت نظارت دقیق هزینه و پرداخت شوند.
بیمارستان ها موظف به جبران خسارت به دلیل کوتاهی های در طول درمان هستند که این موارد در قانون با جزییات ذکر شده و تا این لحظه قانونی در مورد تجربه بیمار به دلیل تجهیزات غیردرمانی وضع نشده است.
از قبول رویکردهای موافق دلچسب کردن محیط درمان که بگذریم باز هم سوال اصلی مطرح می شود که آیا باید دلارهای مالیات دهندگان آمریکایی صرف زیباتر کردن محیط های درمانی شود و اگر جواب سوال مثبت باشد، نسبت این هزینه را چگونه باید مشخص کرد؟
منبع : سپید - مترجم مرجان یشایایی