فساد در نظام بهداشتی هند باعث محرومیت میلیون‌ها نفر شده است
دیاگمبر راوات به ندرت از اتاق بدون پنجره کوچکش که با والدینش در آن زندگی می‌کند، خارج می‌شود، زیرا یک بیماری اسرارآمیز توان پاهایش را گرفته است.
خانواده او نمی‌توانند هزینه مراقبت‌های بهداشتی خصوصی را تامین کنند، اما حتی هنگامی که به بیمارستانهای رایگان دولتی هند مراجعه می‌کنند، باید پول بپردازند.
راوات میگوید که پزشکی در بیمارستانی دولتی در مرکز دهلی دستور انجام رادیوگرافی اشعه ایکس و اسکن از او را داد که در بیمارستان قابل انجام بود. او میگوید: «اما هنگامی که به آزمایشگاه بیمارستان برای انجام تست‌ها رفتیم، آنها نام یک کلینیک خصوصی را به ما دادند و گفتند «بروید آنجا عکس‌ها را بگیرید و و بعد ما آنها را بررسی خواهیم کرد.»»
این تست‌ها در آزمایشگاه بیمارستان هزینه‌ای ۱۵۰۰ روپیه‌ای (۲۵ دلاری) داشتند. در کلینیک خصوصی هزینه این تست‌ها ۱۳۰ دلار بود. والدین راوات بر روی هم هر ماه ۱۵۰۰۰ روپیه (۲۴۵ دلار) درآمد دارند که به سختی کفاف تغذیه خانواده و خرید داروها برای پسر ۲۱ ساله‌شان را می‌دهد.
مادر راوات، بهاونا دوی، در حالی که اشک‌های‌ش را با گوشه ساری‌اش پاک می‌کند، میگوید: «آنها می‌دانستند که ما فقیر هستیم، اما اصلا اهمیتی ندادند.»
داستان راوات در سراسر هند که میلیون‌ها نفر مردم فقیر بدون هیچ نوع بیمه بهداشتی مجبورند به خاطر خدمات بد و فساد در بیمارستانهای دولتی به کلینیک‌های خصوصی مراجعه کنند، تکرار می‌شود. این کلینیک‌ها به طور گسترده‌ای متهم به تجویز تست‌های غیرلازم برای بالا بردن هزینه‌ها هستند.
مقامات دولتی، کارشناسان بهداشتی و بسیاری از پزشکان توافق دارند که صنعت ۷۴ میلیارد دلاری مراقبت‌های بهداشتی هند با وجود شبکه رفاقتی میان پزشکان، بیمارستان‌ها و آزمایشگا‌های بی‌توجه به اخلاق حرفه‌ای مردمان فقیر را می‌چاپند.
بر اساس بررسی که در سال ۲۰۱۱ در ژورنال پزشکی لنست منتشر شد، هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی هر سال در هند حدود ۳۹ میلیون نفر را به زیر خط فقر می‌راند. هند دارای شبکه‌ای از بیمارستانهای دولتی رایگان و حدود ۳۷۰۰۰ مرکز مراقبت‌های اولیه بهداشتی در سراسر این کشور است، اما این مراکز شلوغ هستند، به خوبی تجهیز نشده‌اند و شمار کارکنان‌شان کافی نیست. در عین حال بیمارانی که به کلینیک‌های خصوصی گران‌قیمت روی می‌آورند، ممکن است مجبور شوند تست‌های پزشکی، اسکن‌ها یا حتی جراحی‌های غیرضروری انجام دهند و پزشک ارجاع‌کننده برای این موارد کمیسیون دریافت می‌کند.
دکتر دیوید برگر استرالیایی که به عنوان پزشک داوطلب در بیمارستان کوچکی در هند کار کرده است، هنگامی که روال ارجاع‌ها و حق و حساب‌ها در نظام بهداشتی این کشور را در مقاله‌ای در ماه مه در ژورنال پزشکی بریتانیا در ماه مه امسال توصیف کرد، جاروجنجالی به پا کرد. او نوشت هنگامی که دکترها حق و حساب قبول می‌کنند، «از مسیر درستکاری خارج می‌شوند و هر احتمالی برای رابطه مبنی بر اعتماد را با بیماران‌شان از بین می‌برند.»
دکتر بابی جان، پزشکی که با سازمان Global Health Advocates کار می‌کند گفت مقاله برگر در واقع خبر جدیدی برای جامعه پزشکی نیست: «مشکل این است که همه بر وضعیت جاری چشم بسته‌اند.»
دکتر سامیران ناندی، یک متخصص گوارش مشهور در دهلی نو در این باره گفت: «پزشکان در بیمارستانهای خصوصی در مقابل رونق دادن به کسب و کار کارفرمایان‌شان با تجویز آزمایش‌ها و درمان‌های نالازم برای بیمارانی که از لحاظ پزشکی و مالی به آنها سپرده‌‌اند، پاداش می‌گیرند.»
این روال آنقدر رایج است که در ماه جولای پزشکان در بهترین بیمارستان آموزشی هند، انستیتوی علوم پزشکی All India در دهلی نو گروهی را برای مقابله با آن تشکیل دادند: «جامعه پزشکی با آزمایش‌های کمتر» (Society for Less Investigative Medicine).
دکتر بالارم بهارگاوا، متخصص قلب، گفت این گروه قصد دارد اصول راهنمایی برای تست‌های تشخیصی تدوین کند و آگاهی عمومی درباره تست‌های مفرط و نالازم را که به نظر او «اعتماد میان پزشک و بیمارانش را از بین می‌برد» افزایش دهد.
پزشکان می‌گویند بذر فساد در حرفه آنها از قبل کاشته شده است. از آنجایی که ظرفیت دانشکده‌های پزشکی معتبر دولتی محدود است، دانشجویان مجبورند به دانشکده‌های پزشکی خصوصی روی آورند و آنها در این دانشکده‌ها مجبورند یک مبلغ اهدایی اجباری تا ۳۰ میلیون رپیه (۵۰۰ هزار دلار) برای وارد شدن به دوره‌های تخصصی بپردازند.
دکتر کی سیرنات ردی، رئیس بنیاد بهداشت عمومی هند- یک سازمان غیر دولتی- میگوید، هنگامی این پزشکان شروع به کار کنند، «فشار زیادی از مدیریت بیمارستانهای خصوصی بر آنها وارد می‌شود تا هر چه می‌توانند برای بیمارستان درآمد کسب کنند، و به این ترتیب آنها نه تنها تشویق می‌شوند که اعمال پزشکی بیشتری انجام دهند که می‌توانند برای آن پول بگیرند، بلکه برای انجام این کارها تحت فشار هم قرار می‌گیرند.»
او اخیرا به گزارشگران گفت: «من از بیش از هر کس دیگری از فسادی آگاه هستم که در همه جنبه‌های حکمرانی از جمله نظام بهداشت ریشه دوانده است. ما باید این فساد را ریشه‌کن کنیم.»
واردهان به طور غیرمعمولی در انتقاد از سازمان‌های ناظر بر مراقبت‌های بهداشتی هند که به باور عمومی فاسد هستند، صریح‌اللهجه بوده است. او سازمان استانداردهای دارویی این کشور را که بر کارآزمایی‌های بالینی نظارت دارد، «لانه مار منافع شخصی» نامید، و شورایی را که بر آموزش پزشکی هند نظارت می‌کنند، سازمانی فاسد خواند.
واردهان در اواخر ماه گذشته در پارلمان اعلام کرد که همه بیمارستانهای دولتی را تحت بازبینی قرار خواهد داد، اما به جزئیات چندانی اشاره نکرد. همچنین او درباره طرح‌هایش برای ریشه‌کنی فساد در بیمارستانهای خصوصی چیزی نگفته است.
هند بر اساس گزارش بانک جهانی در حال حاضر کمتر از ۱/۳ درصد از تولید ناخالص داخلی‌اش را در بخش بهداشت مصرف می‌کند که در جهان یکی از پایین‌تر‌ین‌ها شمرده می‌شود. نظام مراقبت بهداشتی موجود با کمبود حاد پزشکان و متخصصان مواجه است. این موقعیت با نقصان تجهیزات و فرسودگی بیمارستان‌ها و کلینیک‌های بهداشتی و کمبود فراه‌م‌آوری داروهای نجات‌بخش پیچیده‌تر می‌شود.
شکوفایی اقتصادی هند باعث ایجاد صدها بیمارستان خصوصی جدید پرزرق و برق، عمدتا در مناطق شهری شده است، اما کمتر از ۲۰ درصد هندی‌ها توانایی مالی استفاده از آنها را دارند.
بر اساس ارقام دولتی، حدود ۴۰ درصد از پزشکان در کلینک‌های دولتی در هر روز معین غایب هستند. این پزشکان با وجود پرداخت حقوق پایین و تجهیزات ازکارافتاده، به خاطر دستمزدهای بالاتر در بیمارستانهای خصوصی به کار دوم می‌پردازند.
راوات و خانواده‌اش مدت‌هاست که اعتماد خود را به نظام بهداشتی دولتی هند از دست داده‌‌اند، راوات ۱۴ سال است که از بیماری پاهایش رنج می‌برد، اما پزشکان نتوانسته‌اند علت آن را تشخیص دهند.
او با لنگشی بارز راه می‌رود و نمی‌تواند برای مدت درازی بایستد؛ او نمی‌تواند روی صندلی بنشیند، چرا که نمی‌تواند زانوهایش را خم کند. او سال‌ها پیش ترک تحصیل کرد و توان کار ندارد.
مادرش که مستخدم است، زمانی زمین کوچکی در دهلی نو داشت، اما مجبور شد برای پرداخت صورت‌حساب‌های پزشکی راوات آن را بفروشد.
راوات میگوید: «هنگامی که می‌بینم مادرم ساعت طولانی کار می‌کند، احساس استیصال می‌کنم.اما چه کاری از دستم برمی‌آید. من امیدی به علاج ندارم. جایی باقی نمانده است که نرفته باشیم.»
-----------------------------
پایان