رفع مشکلات درماني جانبازان نيازمند احداث يک بيمارستان ويژه و مجهز است
يکي از جانبازان شيميايي 70 درصد، از نبود يک بيمارستان مجهز براي رفع مشکلات درماني جانبازان انتقاد کرد و گفت: رفع مشکلات درماني جانبازان بويژه جانبازان 70 درصد، نيازمند احداث يک بيمارستان مجهز ويژه جانبازان است.
" جعفر دهقاني" که در سال 1361 به جبهه حق عليه باطل اعزام پيوست و به مدت سه سال در جبهه هاي نبرد حضور داشت، به خبرنگار اجتماعي ايرنا گفت: در حال حاضر تنها بيمارستان تخصصي ويژه جانبازان، بيمارستان ساسان است که جوابگوي مشکلات درماني جانبازان نيست.
وي افزود: به عنوان يک جانباز از مسوولان تقاضا دارم اگر قرار است کاري براي جانبازان انجام دهند درست و دقيق باشد.
اين جانباز 70 درصد شيميايي، اضافه کرد: درک شرايط دوران جنگ براي جوانان امروزي که بسيار سخت است و ما و مسوولان کشور بايد تلاش کنيم، بدون محدود کردن جوانان، فرهنگ ايثار و شهادت را در بين آنها نهادينه کنيم.
دهقاني گفت: همه اينها زماني محقق خواهد شد که مسوولان درست وارد کار شوند و به روحيات جوانان آشنا باشند و باز زبان روز با آنان حرف بزنند.
وي مي گويد: نبايد فقط بنياد شهيد را متولي ترويج فرهنگ ايثار و شهادت دانست بلکه بايد تمام دستگاه ها و نهاد ها در حد توان خود در راستاي اين فرهنگ پاک و الهي بکوشند.
اين جانباز شيميايي در باره نحوه اعزام خود به جنگ گفت: پيش از شروع جنگ در سپاه، پاسدار وظيفه بودم و دوره بهياري را آموزش مي ديدم و سال 61 به اهواز اعزام شدم و در آنجا سمت مسوول بهداري را بر عهده داشتم .
وي با بيان اينکه سال 62 به لشگر 27 محمد رسول الله و گردان غفار اعزام شده است، افزود: رزمنده ها براي عمليات والفجر 8 در منطقه فاو بودند که خبر رسيد، دشمن منطقه را شيميايي کرده است.ما در بهداري بوديم، که با شنيدن اين خبر، با کمک پرستاران بلافاصله وسايل لازم را براي مداواي مجروحين آماده کرديم اما تعداد مجروحان خيلي زياد بود.
دهقاني مي گويد: تاول هايي که روي بدنشان بود، دل هر انساني را به درد مي آورد. من تا آن زمان چنين شرايطي را تجربه نکرده بودم و در ابتدا، رويارويي با چنين صحنه هايي برايم سخت بود.
اين جانباز شيميايي افزود: دشمن حتي به بيمارستان ها هم رحم نمي کرد. بعد از چند ساعت دوباره شروع به بمباران کرد و اين بار يک بمب شيميايي نزديک بيمارستان افتاد. وضعيت بدي بود، نمي دانستم چه بايد بکنم. بوي سير و سبزي گنديده، همه فضاي بيمارستان را پر کرده بود و دود غليظ سفيد رنگي همه جا منتشر بود.
وي گفت: همه پرستاران و پزشکان هم اين بار آلوده شده بودند. با اين شرايط رسيدگي به مجروحين هر لحظه سخت تر مي شد. اما پرستاران در صورتي که مي دانستند شيميايي چه عوارضي دارد؛ با اين حال، حاضر نبودند مجروحين را رها کنند و به پناهگاه بروند.
دهقاني ادامه داد: به خاطر شرايطي که در بيمارستان به وجود آمده بود از ماسک استفاده نکردم تا بچه ها روحيه خود را از دست ندهند و همين موضوع باعث شد به شدت آلوده شوم.
وي گفت: سرگيجه و حالت تهوع شديدي به سراغم آمده بود. چشمانم جايي را نمي ديد و بدنم به شدت مي سوخت. نا گاه کنترل خود را از دست دادم و بيهوش شدم. زماني که چشم باز کردم متوجه شدم در نقاهتگاه بقايي اهواز هستم.
اين جانباز 70 درصد شيميايي مي گويد: صورت و بدنم پر از تاول هاي دردناک شده بود و دکتر ها مجبور بودند آنها را با تبغ بترکانند. هر بار که اين کار را تکرار مي کردند، گويي بدنم در کوره اي از آتش مي سوخت. شدت درد حين اين عمل به حدي بود که بيهوش مي شدم.
وي افزود: بعد از جنگ عوارض شيميايي کمتر شده بود. اما سال 69 بود که عوارض و نشانه هاي وخيم شيميايي نمود پيدا کرد. روزي در محل کارم بودم که يک لحظه احساس کردم نفسم بالا نمي آيد، صورتم کبود شده بود، چشمانم جايي را نمي ديد. به کمک همکاران به بيمارستان ساسان منتقل شدم.
وي در پايان گفت: بعد از انجام آزمايش پرشکان تشخيص داند که عوارض شيميايي در بدنم تشديد شده است. نيمي از ريه ام سياه شده بود که با چند عمل جراحي آن نيمه مسموم را برداشتند. اکنون نفس کشيدن برايم سخت تر از قبل مي شود و اگر اين دستگاه کوچک اکسيژن نباشد شرايط واقعاً برايم مرگ آور مي شود.
منبع : ایرنا