کره تجربه رشد سریع در اقتصاد و صنعت را از سال ۱۹۶۰ دارد این کشور بر طبق معیاربندی بانک جهانی در سال ۲۰۰۴ جزء کشورهایی با درامد متوسط روبه بالا می باشد . به خاطر بهبود شرایط زندگی ، خدمات بهداشت عمومی و پیشرفت مراقبت های پزشکی ، این کشور بین کشورهای OECD (کشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی ) بالاترین شاخص امید به زندگی را طی سالهای ۱۹۶۰ تا ۲۰۰۵ داشته است. مهمترین ویژگی سیستم بهداشت و درمان کره ، چیره بخش خصوصی در ارائه خدمات می باشد . تقریباً ۹۰ درصد پزشکان و تخت های بیمارستانی در بخش خصوصی می باشند . دولت نقش محدودی در ارائه خدمات درمانی دارد و همچنین سیاست اقتصاد آزاد را در تنظیم قوانین بکار می برد هزینه های بخش بهداشت از ترکیب منابع دولتی و خصوصی تامین می شود . سهم بخش خصوصی در این قسمت در سال ۱۹۸۸ ، ۴۶% بود که در بین کشورهای OECD کمترین سهم را داشت . بیماران به طور عمده در هنگام درمان ، فرانشیز خدمات بیمه ای را می پردازند، بعلاوه آنان موظفند کل هزینه خدمات غیر بیمه ای را پرداخت نمایند . در سال ۲۰۰۵ ، میزان پرداخت از جیب مردم در این کشور ، ۳۸% هزینه های کل بهداشت بود . بیماران تقریباً آزادی غیر قابل کنترلی در انتخاب ارائه کنندگان و موسسات پزشکی غربی و شرقی دارند . پرداخت به ارائه کنندگان به صورت کارانه میباشد . سهم هزینه های بهداشتی از تولید ناخالص داخلی (GDP) در این کشور در سال ۲۰۰۵ ، ۶% می باشد . که کمترین سهم را در بین کشورهای OECD دارد . هزینه های بهداشتی در مقایسه با میزان درآمد روند روبه رشدی دارد . سرانه هزینه های بهداشتی در این کشور از نیمه دوم ۱۹۸۰ به طور چشمگیری روبه افزایش میباشد . دو نوع بیمه در این کشور وجود دارد . بیمه سلامت ملی (NHI) که در سال ۱۹۷۷ معرفی و در سال ۱۹۸۰ پوشش آن همگانی گردید و برنامه مساعدت پزشکی (MAP) که یک برنامه حمایتی برای افراد مستمند می باشد که همزمان با NHI در سال ۱۹۷۷ ایجاد گردید . کره دو رفرم را در ژولای ۲۰۰۰ انجام داد، اول رفرم اتحاد شرکتهای بیمه ای به یک پرداخت کننده واحد و دوم رفرم تفکیک نقش تجویز و توزیع دارو در بین پزشکان و داروسازان می باشد . |