اینجا دنیا دور سرطان می چرخد
معرفی بزرگ ترین مرکز غیردولتی سرطان در آمریکا
تمامی کسانی که در مرکز سرطان اندرسون تگزاس کار می کنند به راحتی می توانند شعار مرکز را بازگو کنند: «ریشه کن کردن سرطان در تگزاس، کشور و جهان.» البته به نظر می رسد با توجه به ۹۰ هزار بیماری که سالانه به این مرکز مراجعه می کنند، تحقق این شعار به این زودی ها امکان پذیر نباشد.
مونرو اندرسون، صاحب یکی از بزرگ ترین شرکت های تجارت نخ و پنبه در جهان، بنیاد اندرسون را با سرمایه اولیه ۳۰۰ هزار دلار به وجود آورد. در سال ۱۹۳۹ پس از مرگ وی سرمایه این بنیاد به ۱۹ میلیون دلار رسیده بود.
۵۰ درصد ساخت و ساز این بزرگ ترین مرکز غیردولتی سرطان آمریکا در ۱۰ سال گذشته به انجام رسیده است. مرکز اندرسون که کار خود را با ۴۶ تخت شروع کرده بود، اکنون شامل مجموعه ای وسیع با بیمارستانی ۵۰۷ تخته، چند مرکز تحقیقاتی و کلینیک سرپایی، دو ساختمان دفاتر علمی و یک اقامتگاه خانوادگی همراه با بیمار به علاوه مراکز متعدد ارایه خدمات مختلف به بیماران و حتی همراهان آنان است.
U.S NEW & Word Report موسسه سرطان شناسی اندرسون را در رتبه اولین موسسه سرطان شناسی در ایالات متحده اعلام کرد و موسسه ملی سرطان با تایید این رده بندی تنها در سال ۲۰۰۸، ۴۸ میلیون دلار برای سرمایه گذاری در زمینه امور تحقیقاتی به این مرکز اختصاص داد.
با برنامه درازمدت ایجاد سوابق سرطان (Making Canser History) پروژه های تحقیقاتی مرکز درحال حاضر بیشتر بر علت، مداوا و جلوگیری از سرطان متمرکز است. مرکز منابع تاریخی (CHRC-Historical Resource Center) یک نمونه از پروژه های متعدد مرکز اندرسون است که با هدف ثبت تمام وقایع، کشف های علمی، راه های مداوای جدید، خاطرات شخصی، سیر تکامل و حتی ثبت تاریخ شواهد مربوط به سرطان در سال ۲۰۰۰ ایجاد شد. HRC برای انجام این کار کلیه مدارک موجود از ابتدای تاسیس شامل مدارک اداری، مقالات علمی، عکس ها، هزاران ساعت فیلم، مصاحبه های شفاهی، کلیه مجلات و منابع علمی و حتی کتاب های سرطان شناسی از قرن ۱۶ میلادی به بعد و هر نشانه دیگری را گردآوری و نگهداری می کند. دسترسی به این اطلاعات تنها در چارچوب مقررات خاص نظارتی، پزشکی و اخلاقی امکان پذیر است.
در سال ۲۰۰۸ تقریبا ۱۳ هزار بیمار مرکز در جریان تحقیقات مراکز علمی آن برای کشف راه های جدید معالجه همکاری کردند. این برنامه بزرگ ترین برنامه در نوع خود در ایالات متحده بود.
● نگاهی به همراهان
برای خانواده هایی که کودکان بیمار خود را با هدف معالجه به این مرکز می آورند، نگرانی تنها بیماری کودک شان نیست. از دست دادن شغل و پیدا کردن سرپناه برای مدتی که گاه چند ماه به طور می انجامد روی دیگر مساله است. سراسر محله های اطراف مرکز اندرسون آپارتمان ها و سکونت گاه هایی است که به این خانواده ها اجاره داده می شوند.
مراجعه به مرکز و رو به رو شدن با اولین مراحل پذیرش و تشخیص، جادوی داخل شدن به یک ورودی عظیم با دکوراسیون خیره کننده و آکواریوم هایی که محیطی متفاوت ایجاد می کنند و داوطلبانی را که با خوشامدگویی و شور و نشاط می خواهند نویدبخش امید به این تازه واردان باشند، باطل می کند.
بیماران می دانند به مرکزی وارد می شوند که در بسیاری موارد درمانی نهایی برای درد آنان ندارد. مدیران مرکز اندرسون به پزشکان می گویند هرکاری می توانند انجام دهند. از سد بیمه گذاران نترسند و از هیچ تلاشی برای متقاعد کردن شرکت های بیمه برای پرداخت مخارج بیماران کوتاهی نکنند.
در تمامی موارد حتی موارد بسیار نادر می توان متخصص مربوط را پیدا کرد. دکتر مارین رابر (انکولوژیست) که اکنون خود به دلیل ابتلا به سرطان، یکی از بیماران مرکز است، می گوید: «اگر پزشکی عملکرد خوب و اندیشه های بزرگی داشته باشد، ما کمک می کنیم که برای به حقیقت پیوستن اندیشه هایش هر آنچه می خواهد در اختیارش قرار گیرد.»
۱۷ هزار کارمندی که با کارت های شناسایی و یونیفورم های مخصوص به سرعت در آمد و شد هستند گاه مسیر خود در ورودی ها و راهروهای متعدد مرکز را گم می کنند.
اینجا دنیا دور سرطان می چرخد. سیندی دیویس، پرستار بخش سرطان پستان مرکز می گوید: «چند سال که اینجا کار کنید این احساس برایتان به وجود می آید که انگار همه دنیا سرطان دارند! بیمارانی که تنگ هم پشت در اتاق های پزشکان به انتظار می نشینند تقریبا سوالات یکسانی دارند، مهم تر از همه: «کی به مشکل تان پی بردید؟!»
این بیماری علاوه بر زندگی بیماران، همراهان آنان را نیز که با دل نگرانی کنار تخت بیمارشان هر نکته امیدوارکننده ای را جستجو می کنند یا برای چند لحظه ای در اتاق مخصوص همراهان به خواب می روند نیز به چالش می کشد.
مرکز اندرسون در تگزاس مکان آرامی است. صدای بلند و پیج شنیده نمی شود. دیوارها سراسر پوشیده از تابلوهای روح بخش و منظره های نشاط آفرین مثل آبشارها یا چشم اندازهای طبیعی است. رنگ های آرام بخش راهروها و اسباب بازی هایی که اینجا و آنجا در بخش کودکان به چشم می خورد همه در خدمت ایجاد محیطی با تلقین آرامشی بیشتر است.
برای بیماران ۱۵ تا ۳۰ سال محل گردهمایی ویژه ای پیش بینی شده تا این بیماران بتوانند در محلی جداگانه با دوستان شان ملاقات کنند. در کنار آن کتابخانه، کافی شاپ و... باز هم در خدمت آرامش بیشتر بیماران هستند.
● معجزه
گاهی اوقات معجزه واقعا اتفاق می افتد. سه سال پیش به فرانسیس اندرسون گفتند با توجه به وجود تومور مغزی حداکثر تا هفت ماه دیگر زنده می ماند.
او به یکی از کلینیک های مرکز اندرسون مراجعه کرد که در رویکردی جدید و متفاوت برای درمان سرطان نه تنها نقطه درگیر که تمام بدن را که حتی علایم سرطان در آن دیده نمی شود تحت درمان قرار می دهد و هنوز زنده است.
هفته نامه سپید ( www.salamatiran.com ) -
منابع: Wikipedia ۲۴ اکتبر ۲۰۰۹ N.Y Times -
مترجم: مرجان یشایایی