شب 17 مرداد ماه، ساعت از 12 گذشته بود که برادر و جاری‌اش او را توی کابین وانت گذاشتند و راهی شهر شدند. روستایشان «دهقان» در منطقه‌ی سرکوه همیان کوهدشت است. بیشتر از یک ساعت طول کشید تا به بیمارستان امام خمینی(ره) کوهدشت رسیدند. پرستاران گفتند پزشک متخصص در بیمارستان حضور ندارد و بهتر است فردا برای زایمان بیاید. اما بچه توی دل پروانه بی‌قراری می‌کرد. ناامید از ساختمان بیرون آمدند. درد بیشتر و بیشتر شد. چاره‌ای نبود. ‏راهرو سرویس بهداشتی تاریک بود. برادر چراغ موبایل را روشن کرد و زن لب به دندان گزید از درد. جاری‌ با هزار بسم‌الله و صلوات بازوهای پروانه را فشرد. بچه به دنیا آمد؛ دخترکی که پس از پنج روز هنوز نامی ندارد..................

صدای ناله‌های پروانه و تکاپوی همراهانش پرسنل را متوجه تولد بچه کرد و بالاخره یکی برای بریدن بند ناف آمد. «صبح شده بود، تا ساعت 12 در بخش بستری شدیم و دست آخر بیمارستان از ما 500 هزار تومان پول خواست.  عبدی، برادر پروانه گفته که «ما پول نداریم. روستایی هستیم. دفترچه بیمه هم که داریم، 500 هزار تومان پول زیادی است. بچه هم که اینجا متولد نشده.» 270 هزار تومان پول می‌دهند و به روستا برمی‌گردند......................

کوهدشت 218 هزار نفر جمعیت دارد.  یکی از مصوبات دولت گذشته بیمارستان 160 تختخوابی بود که به سرانجام نرسید...............

داستان تولد کودک روستایی در توالتِ بیمارستانِ کوهدشت تا امروز دهان‌به‌دهان در شهر میگردد..................

متن کامل

بیمارستان زن باردار را‏ پذیرش نکرد، نوزاد در راهرو توالت متولد شد

پروانه فکر نمی‌کرد سومین کودکش را در توالت بیمارستان کوهدشت به دنیا بیاورد. درد، رنگ از روی پروانه پرانده بود. وقتی به زحمت رو در روی پرستار ایستاد و شنید که پذیرش نمی‌شود، به حیاط بیمارستان برگشت. امانش بریده بود. چند ساعت درد کشید تا نوزاد در روشنایی نور موبایل در راهرو توالت به سیاهی شب چشم باز کرد.

شب 17 مرداد ماه، ساعت از 12 گذشته بود که برادر و جاری‌اش او را توی کابین وانت گذاشتند و راهی شهر شدند. روستایشان «دهقان» در منطقه‌ی سرکوه همیان کوهدشت است. بیشتر از یک ساعت طول کشید تا به بیمارستان امام خمینی(ره) کوهدشت رسیدند. پرستاران گفتند پزشک متخصص در بیمارستان حضور ندارد و بهتر است فردا برای زایمان بیاید. اما بچه توی دل پروانه بی‌قراری می‌کرد. ناامید از ساختمان بیرون آمدند. درد بیشتر و بیشتر شد. چاره‌ای نبود. ‏

راهرو سرویس بهداشتی تاریک بود. برادر چراغ موبایل را روشن کرد و زن لب به دندان گزید از درد. جاری‌ با هزار بسم‌الله و صلوات بازوهای پروانه را فشرد. بچه به دنیا آمد؛ دخترکی که پس از پنج روز هنوز نامی ندارد.

پروانه عابدی به زحمت سعی می‌کند فارسی را بدون لهجه صحبت کند. «بدون امکانات و وسایل، در راهرو تاریک بچه را به دنیا آوردم.»

صدای ناله‌های پروانه و تکاپوی همراهانش پرسنل را متوجه تولد بچه کرد و بالاخره یکی برای بریدن بند ناف آمد. «صبح شده بود، تا ساعت 12 در بخش بستری شدیم و دست آخر بیمارستان از ما 500 هزار تومان پول خواست.»

عبدی، برادر پروانه گفته که «ما پول نداریم. روستایی هستیم. دفترچه بیمه هم که داریم، 500 هزار تومان پول زیادی است. بچه هم که اینجا متولد نشده.» 270 هزار تومان پول می‌دهند و به روستا برمی‌گردند.

داستان تولد کودک روستایی در توالتِ بیمارستانِ کوهدشت تا امروز دهان‌به‌دهان در شهر گشته. محمد یکی از کارکنان شبکه بهداشت کوهدشت روز بعد از واقعه خبر را شنیده است. می‌گوید: «سلامت مردم برای مسئولان شبکه بهداشت شهر اهمیتی ندارد وگرنه بعد از همه انتقادهایی که مردم به شکل شفاهی و کتبی در نشریات محلی عنوان کرده‌اند باید تا حالا اوضاع بیمارستان بهتر از این می‌شد.»

به گفته‌ او مشکلاتِ تنها بیمارستان شهر باعث شده مادران باردار منطقه برای تولد فرزند به خرم‌آباد بروند. او از نزدیک شاهد مشکلات بیمارستان فرسوده‌ شهر بوده: «همین سرویس بهداشتی که این مادر فرزندش را در آن به دنیا آورده غیربهداشتی و غیرقابل‌استفاده است. آن شب این خانواده ‏کسی را جز خدا نداشتند.»

می‌گوید قبلاً مسئولان شهر هم در بازدید از بیمارستان آن را به دخمه تشبیه کرده‌اند اما این بازدیدها هم تأثیری بر بهبود حال بیمارستان و بیماران شهر نداشته است.

یک بیمارستان برای 220 هزار نفر

کوهدشت به لحاظ پراکندگی و جمعیت سومین شهرستانِ لرستان است. 218 هزار نفر جمعیت دارد. محمد می‌گوید: «نبود پزشکان متخصص و دیگر امکانات پزشکی، کمبود تخت، خراب ‌شدن گه‌گاهِ دستگاه سی‌تی اسکن و بسیاری از مسایل دیگر همیشه موجب دلخوری و گله‌‌ی شهروندان است اما مسئولان بیمارستان همواره به‌جای پی‌گیری به‌دنبال توجیه این مشکلات هستند.»

حسینی، از اهالی کوهدشت بارها برای درمان خانواده و ملاقات با بستگانش به بیمارستان کوهدشت رفته: «خدا نکند کسی بیماری جدی پیدا کند یا مصدوم شود، چون یا باید به خرم‌آباد برود یا سهل‌انگاری‌ و نبود امکانات را در بیمارستان ببیند و تحمل کند. در اینجا بیماران به جای درمان با مشکلات جدی مواجه می‌شوند.»

طرح‌های بی‌سرانجام

گله از نبود امکانات بهداشت و درمان حرف امروز شهروندان نیست. استان لرستان چند بیمارستان خصوصی و 11 بیمارستان دولتی در شهرهای خرم آباد، پلدختر، دورود، الیگودرز، ازنا و نورآباد دارد.‏ دولت دهم در سفرهای استانی طرح‌های بسیاری در حوزه‌ی بهداشت و درمان مصوب کرد. در دور دوم سفرها برخی از این مصوبات اجرایی شد اما طرح‌های بسیاری با کمبود اعتبار در حد طرح باقی ماند و سفر سوم هم کارگر نبود و طرح‌های نیمه‌کاره روی دست دولت مانده است.

به‌گفته‌ی فرماندار کوهدشت یکی از مصوبات دولت گذشته بیمارستان 160 تختخوابی بود که به سرانجام نرسید. حمزه‎پور به سایت لکنا از ضرورت توجه جدی مسئولان بهداشت و درمان نسبت به مشکلات بهداشتی شهرستان گفته است.

برادر پروانه عبدی تازه از سر زمینِ کشاورزی برگشته، می‌گوید آن شب خیلی عذاب کشیده است. می‌گوید:«ما که روستایی هستیم و نمی‌دانیم چطور باید پیگیری کنیم. به آشنایانمان در شهر گفتیم بروند از طرف ما از مسئولانِ بیمارستان شکایت کنند.

----------------------

پایان